Triptikel - Polyvinyl Big Band
year and country of production:

2001, the Netherlands
synopsis This one-hour performance evolves around the developments in image and sound media that have taken place between the beginning and ending of the Twentieth century, in particular the disappearance of accompanying live music orchestras and big bands from cinemas and theaters.

For this purpose, three classic silent movies from the first half of the Twentieth century, covering themes as utopias (Potemkin by Sergei Eisenstein), alienation (Un Chien andalou by Luis Buñuel) and projections of the future (Modern Times by Charlie Chaplin), have been re-interpreted by the Polyvinyl Big Band, mixing both ‘traditional’ and ‘modern’ forms of image and sound media. This has resulted in a cinematographic, orchestral and narrative re-working of these classic films, whereby these are used as building-bricks for a parallel montage on three screens and a live polyphonic soundtrack for 10 turntables and state-of-the-art electronics.

During the performance, the audience finds itself within a ‘real-time information space’ bordered by three big projection screens and a quadraphonic audio installation. The Polyvinyl Big Band itself is lined-up as a traditional show-orchestra, with the director and the central sound-unit in front of it.

biography of the director Between 1994 and 1998, Stéphane Brys studied at the Interfaculty Image and Sound of the Royal Conservatory in The Hague, where he did research into, and experiment with kinetic instruments and sound-scaping. Installations and performances by his hand could be seen in Amsterdam (‘Sonic Acts’ festivals 1997 and 1998; Westergasfabriek), The Hague (‘t Paard, Re-constructies’; HCBK Stroom; Gallery Keller; Gallery Quartair and Korzo-theater, festivals ‘Broadminded’, ‘Adventures’ en ‘KC lab’) and Rotterdam (Rotterdamse Schouwburg, ‘Live Samples, levende monsters’).
members The PBB is a collective of professional audio- and video-artists and all the members are involved in the artistic content of productions and performances. In no particular order, these are:
  • Frank van Schie (DJ)
  • Remco Schuurbiers (VJ / DJ; Royal Conservatory The Hague; Interfaculty Image and Sound)
  • Wim Plug (DJ)
  • Jan Peter van der Wenden (VJ; Royal Conservatory The Hague; Interfaculty Image and Sound)
  • Alex (DJ)
  • Robert Middelburg (DJ)
  • Rachid Morstani (DJ)
communication Stichting Polyvinyl Big Band, p / a Wim Plug
Rijnsburgerweg 77a
2334BJ Leiden
The Netherlands
+31 (0) 71 5177070
+31 (0) 6 10834872
Polyvinylbigband@hotmail.com
A comprehensive press release is available on request. It includes further background information on the Polyvinyl Big Band concept, previous performances and more extensive biographies of all the members involved.
press
(sorry, in Dutch)
Rotterdams Dagblad, Maandag 29 Januari 2001 Polyvinyl Bigband met triptikel (NL - 2001)
Door Coen Brandhorst

Rotterdam _ Drie filmdoeken, twee achterin de zaal en eentje podiumbreed achter de negen menselijke schimmen op de bźhne, doen de bezoekers verplichten om zich 90 graden af te wenden van het podium. Een kakafonie van geluidsfragmenten, voortbracht door zes dj's zwelt aan, terwijl op het scherm een scheermes wordt geslepen. Het is de proloog van de beangtigende oogbalscgraveene uit Un chien andalou van Louis Bunuel, een van de drie cinematografische hoofdlijnen van de voorstelling. Met dit gegeven in het achterhoofd komt de pantserkruiser Potemkin het beeld binnenvaren, opnieuw ondersteund door een bombastische samplestroom die uit de kanonspijp lijkt te komen.

Bepaald niet de lichtzinnigheid die je verwacht van een traditionele bigband, maar de term bigband lijkt dan ook ironisch bedoeld van dit DJ/VJ-orkest dat naast zes draaitafelpiloten en twee beeldkunstenaars ook een heuse dirigent voortbrengt. De ondersteuning van live-muziek door een orkest zoals die bij stomme films plaatshad in de eerste helft van de 20-ste eeuw, is in de 21-ste eeuw ingeruild door computers en draaitafels.

In het beeld loopt een rode teller mee die al teruglopend aangeeft hoelang de voorstelling nog duurt. Wat we helaas missen zijn de live-beelden die de bezoeker een kijkje in de keuken kan geven bij de individuele inbreng van de DJ's en VJ's, een veelgehoorde klacht als het gaat om elektronische muziek. De interactie tussen beeld en geluid is met name tijdens de beelden van Modern Times van Charles Chaplin treffend gesynchroniseerd, alhoewel dit gegeven niet het hoofddoel van de voorstelling lijkt, zoals wel bij bijvoorbeeld Eboman het geval is.

Voor me vraagt een jongen zich af waar hij ''in godsnaam naar staat te kijken'' een vriend naast hem is ervan overtuigd dat ze ''maar wat staan te freaken''. Een vriendin naast hen is het volkomen oneens met deze mening: ''Wauw, dit is echt vernieuwend, ik kijk naar het beeld en de muziek sluit er als vanzelf bij aan.''

Nog zes minuten te gaan: het tot dan toe nogal statische publiek komt in beweging als het tempo van de muziek omhoog gaat en bassdrum zijn intrede doet, altijd goed om de menigte in beweging te krijgen. Chaplin danst op de beats en het publiek telt af: 3, 2, 1 STOP.

Gezien zaterdag in Calypso, International Filmfestival Rotterdam - Exploding Cinema.